14 stycznia 2019 roku odszedł na wieczną wachtę Wielki Człowiek, Paweł Adamowicz, Prezydent Gdańska. Ugodzony nożem na scenie Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, 13 stycznia w godzinach wieczornych, w chwili wielkiej radości, tuż po bardzo życzliwych słowach skierowanych do gdańszczan za ich szczodrość i gotowość pomagania innym. Zaraz miało zapłonąć Światełko do Nieba, tradycyjnie planowane na godzinę 20.00 w całej Polsce. Nie doczekał, nie rozbłysło tego roku w Gdańsku… Pomimo szybkiej akcji reanimacyjnej, kilku godzinach operacji z przetoczeniem ok. 20 litrów krwi i kilku godzinach nadziei, że organizm poradzi sobie z tak wielkim spustoszeniem, nie poradził, zmarł… Cześć Jego Pamięci!
Spotykałem Prezydenta podczas wielu wydarzeń medialnych, mam w związku z tym sporo jego fotografii w różnych sytuacjach. Po 20 latach sprawowania w Gdańsku urzędu Prezydenta, chyba nikt nie ma wątpliwości, jak bardzo Gdańsk w tym okresie się zmienił i rozwinął. Stanowi dzisiaj prężnie działającą metropolię. Na pewno mieszkańcy tego miasta, z ponad już tysiącletnią tradycją będą o nim wiecznie pamiętać, szczycąc się radością z dobra, którego był animatorem.
Składam zatem najserdeczniejsze wyrazy współczucia żonie Magdalenie, Córkom, całej Rodzinie i Gdańskowi, miastu, które tak umiłował.
Tekst i zdjęcia: Cezary Spigarski
* * *
Paweł Bogdan Adamowicz urodził się 2 listopada 1965 roku w Gdańsku. Był prawnikiem, politykiem i działaczem społecznym. Od 1972 do 1980 roku uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 50 im. Emilii Plater w Gdańsku. Następnie uczył się I Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku. Wtedy zaangażował się w konspirację solidarnościową. Włączył się w wydawanie i kolportaż podziemnych wydawnictw, w tym pisma uczniów I LO „Jedynka”. W latach 1984–1989 odbył studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. W 1988 roku był przewodniczącym komitetu strajkowego w czasie solidarnościowego strajku okupacyjnego na tej uczelni.
Już w trakcie studiów – od 1985 do 1990 roku pracował dorywczo w Stoczni Gdańskiej, Stoczni Remontowej i Północnej. Dodatkowo w latach 1987–1990 zatrudnił się też jako stróż nocny w Gdańskim Towarzystwie Naukowym. W 1989 roku rozpoczął pracę jako asystent na Uniwersytecie Gdańskim w Katedrze Historii Państwa i Prawa Polskiego. A w latach 1990–1993 pełnił funkcję prorektora UG do spraw studenckich. W 1996 roku został radcą prawnym.
Przełom lat 80. i 90. był dla Adamowicza czasem rozwoju aktywności politycznej. Współorganizował m.in. zjazdy Kongresu Liberałów i spotkania Gdańskiego Klubu Politycznego im. Lecha Bądkowskiego. W 1989 roku włączył się w wydarzenia związane z narodzinami samorządności i transformacją ustrojową. Prowadził między innymi szkolenia z zakresu samorządu terytorialnego w ramach Komitetów Obywatelskich „Solidarność”, a w 1990 roku pracował w biurze poselsko-senatorskim Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. W tym roku został także jednym z założycieli Kongresu Liberalno-Demokratycznego, do którego należał do 1993 roku, gdzie pełnił funkcję członka władz wojewódzkich i krajowych.
W kolejnej kadencji 1994–1998 pełnił funkcję przewodniczącego rady miasta. W 1998 roku po raz trzeci został radnym i objął funkcję prezydenta Gdańska. Działał wówczas w Partii Konserwatywnej, Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym, Akcji Wyborczej Solidarność.
W latach 1990–1994 był delegatem Gdańska do Sejmiku Samorządowego, a w latach 1990–1991 wiceprzewodniczącym Sejmiku Województwa Gdańskiego.
W 2001 roku był jednym z założycieli regionalnych struktur Platformy Obywatelskiej. Natomiast w 2002 roku, w wyborach bezpośrednich, został wybrany na drugą kadencję prezydencką. Zwyciężył także w wyborach w 2006, 2010, 2014 i 2018 roku.
W latach 1987–1989 był zaangażowany w tworzenie Klubu Myśli Politycznej „Dziekania”, Klubu Politycznego imienia Lecha Bądkowskiego, Stowarzyszenia „Kongres Liberałów”; współorganizator pierwszego i drugiego Zjazdu Kongresu Liberałów. Był członkiem Rady Nadzorczej Morskiego Portu Gdańsk, przewodniczącym Rady Nadzorczej GPEC, Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, Ruchu Kultury Niepodległej. Paweł Adamowicz czynnie angażował się również w działania społeczne. Od 1998 roku był wolontariuszem Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy oraz honorowym dawcą krwi.
Od 2007 do 2011 roku był prezesem zarządu Fundacji Unii Metropolii Polskich, a od 2015 roku piastował funkcję członka zarządu. W 2011 roku zainicjował powołanie Stowarzyszenia Gdański Obszar Metropolitalny. W tym samym roku został członkiem zgromadzenia przedstawicieli samorządów regionalnych i lokalnych Unii Europejskiej – Komitetu Regionów w Brukseli.
Opublikował książki: „Gdańsk jako wyzwanie” (Gdańsk 2008), „Gdańsk jako wspólnota” (Gdańsk 2018), a także wiele artykułów o tematyce samorządowej, regionalnej i metropolitalnej. Jest współautorem publikacji: „«Solidarność» i opozycja antykomunistyczna w Polsce” (Gdańsk 1995) oraz „Zespół metropolitalny: zarys koncepcji” (Gdańsk 1993).
Został odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem „Pro Ecclesia et Pontifice”, Srebrnym Medalem Gloria Artis, Medalem „Pro Memoria”. Wyróżniono go również estońskim Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej, hiszpańską Gwiazdą za Zasługi Cywilne, litewską Statuą św. Krzysztofa, Różą Franciszki Cegielskiej, Honorową Odznaką za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego. Był też kawalerem Legii Honorowej.
Był mężem Magdaleny i ojcem dwóch córek: Antoniny i Teresy.
Za: www.gdynia.pl
